Παρασκευή 25 Μαρτίου 2011

Πανηγυρικός 25ης Μαρτίου

Εξοχότατε Κύριε Προεδρεύοντα της Κυπριακής Δημοκρατίας
Μακαριότατε
Εξοχότατε Πρέσβη της Ελλάδος
Ελληνίδες Έλληνες της Κύπρου

Λένε ότι οι Ελληνες πάντοτε γιορτάζουν την έναρξη ενός αγώνα. Όχι την αίσια κατάληξη του. Στην περίπτωση της 25ης Μαρτίου 1821 αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία. Το μεγαλείο της ελληνικής επανάστασης δεν ήταν τόσο οι λίγοι εναντίον των πολλών. Ηταν και αυτό. Πρωτίστως όμως ήταν ότι οι υπόδουλοι επί τετρακόσια χρόνια λίγοι Ελληνες κράτησαν κοινό αλυτρωτικό όραμα. Δεν ήταν μόνο ότι τόλμησαν να ξεσηκωθούν. Ηταν ότι τόλμησαν να συμπυκνώσουν κοινή εθνική αντίληψη για το παρελθόν και το μέλλον τους. Αυτό όμως το εθνικό ιδεώδες ήταν δαπανηρό και κινδυνώδες. Μπορούσαν οι Ελληνες ίσως να παραμείνουν ένα οθωμανικό μιλέτ στη διεκδίκηση των μικρών ευνοιών της υψηλής πύλης. Μπορούσαν ακόμη και να αφήσουν αδιεκδίκητη την αρχαιοελληνική ιστορία ως μια λαμπρή παρένθεση ενός λαού που ήκμασε και κατόπιν χάθηκε στα βάθη της ιστορίας. Όχι όμως. Αντ’ αυτού μόρφωσαν όραμα ελληνικό με εθνική ουσία. Αντί να βολευτούν με τον ευκολότερο ρόλο του Οθωμανού πολίτη υιοθέτησαν όραμα που τους έφερνε σε ευθεία σύγκρουση με την σκληρή πραγματικότητα τους. Πίστεψαν στην περήφανη ελληνική τους καταγωγή. Και αυτό τους επέτεινε τα αισθήματα ταπείνωσης στα χέρια των Τούρκων. Αντί να νοιώσουν βολεμένοι Οθωμανοί προτίμησαν να αισθάνονται Ελληνες, σκλαβωμένοι Ελληνες. Τι σήμαινε αυτό; Η συναίσθηση υψηλής ελληνικής καταγωγής δημιούργησε αυτόματα και ευθύνες και προσδοκίες παλιγγενεσίας. Οι επίγονοι του Πλάτωνα και του Λεωνίδα δεν μπορούσε να είναι υποτελείς σε κανένα. Η ελληνική ταυτότητα κουβαλά μαζί της υποχρεώσεις. Αρα ναι αυτό που έβαλαν στο μυαλό τους οι Ελληνες ήταν δαπανηρό και κινδυνώδες.