Δήλωση - Απάντηση στον Πρόεδρο Χριστόφια

Θα συμφωνήσω με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας: Και αυτός ο δρόμος της ομοσπονδίας μπορεί υπό κάποιες συνθήκες να προστατεύσει τα δικαιώματα των Ελλήνων της Κύπρου. Ο δρόμος όμως που ακολουθείται δεν οδηγεί στην ομοσπονδία που προαγγέλλει ο Πρόεδρος. Ούτε στη διχοτόμηση που υπογείως ορέγονται οι λίγοι. Οδηγεί στον καταλυτικότερο συνδυασμό. Διότι διχοτομείται μεν το έδαφος αλλά ταυτόχρονα μοιραζόμαστε εξίσου τους πολιτειακούς θεσμούς. Και αυτό συνιστά απαράδεκτη διολίσθηση. Μετατρέπει την ελληνοκυπριακή πλειοψηφία σε θλιβερή μειονότητα. Επικυρώνει τα χείριστα αποτελέσματα της τουρκικής εισβολής. Διότι που αλλού οδηγεί η αποδοχή του συνεταιρισμού (ανακοινωθέν 23.5.2008), η αποδοχή της εκ περιτροπής προεδρίας, η εναρκτήρια αποδοχή των 50.000 εποίκων, της κοινοτικά ισότιμης σχεδόν συμμετοχής στα μελλοντικά πολιτειακά όργανα, η αποδοχή των πράξεων του ψευδοκράτους, η απόδοση κρατικής υπόστασης στα συνιστώντα κρατίδια, η αποδοχή των δικαιωμάτων του χρήστη κατεχόμενης περιουσίας κλπ; Μήπως όλα αυτά οδηγούν στην ακύρωση της κατοχής; Περισσότερο επεκτείνουν την κατοχή στις ελεύθερες περιοχές παρά να ελευθερώνουν τα Κατεχόμενα.

Διαφωνία λοιπόν με το αποτέλεσμα της προεδρικής διαπραγμάτευσης. Μήπως αυτό σημαίνει ότι όσοι διαφωνούν είναι εναντίον της ομοσπονδίας ή δεν θέλουν λύση; Γιατί αυτή η εύκολη ισοπέδωση της διαφωνίας; Η ενότητα κατεδαφίζεται όχι από την έκφραση της διαφωνίας κατά του Προέδρου. Αυτό είναι αναμενόμενο σε μια Δημοκρατία. Κατεδαφίζεται η ενότητα όταν η εξουσία περιφρονεί, εξορκίζει, διαστρέφει και διώκει τη διαφωνία. Και δυστυχώς αυτό συμβαίνει σήμερα.

Σχολιασμού χρήζει και η αναφορά του Προέδρου σε ‘ένα σου ένα μου’ και της διασύνδεσης της ευτελιστικής συμπεριφοράς των οργάνων της κατοχής στην Καρπασία με τα επεισόδια στον αγώνα του ΑΠΟΕΛ. Πάντοτε θα υπάρχουν οι άμυαλοι ή και οι αλητήριοι ή και ακραίοι που θα προκαλούν επεισόδια. Μήπως τέτοιες πράξεις μπορούν να συμψηφίζονται με ή να δικαιολογούν τις πράξεις των αρχών της κατοχής και των τουρκοκυπρίων εγκαθέτων; Εμείς προσπαθούμε να περιορίσουμε τους αλητήριους και τους ακραίους μας. Στα Κατεχόμενα όμως και στην Τουρκία αυτοί που προβαίνουν σε αυτές τις πράξεις βρίσκονται στην Αρχή. Από αυτούς τους τελευταίους αναμένει ο Πρόεδρος να εφαρμόσουν καλόπιστα την αυριανή λύση;

Οικονομική κρίση - πρόσχημα αδράνειας

Μπήκαμε στα δύσκολα όσον αφορά την οικονομία. Υπό ευρωπαϊκή επιτήρηση από τον Ιούνιο 2010, με μία υποβάθμιση από τους S&Ρs τον Νοέμβριο 2010 και έπεται συνέχεια. Αυτό δεν είναι διόλου περίεργο. Με μια ασθμαίνουσα οικονομία που μετά βίας καταγράφει θετικό πρόσημο το 2010 (εκτιμάται σε +0,5% του ΑΕΠ), με ένα έλλειμμα που εκτιμάται σχεδόν 6% του ΑΕΠ, με συνολικό δανεισμό περίπου 62% του ΑΕΠ, ο οποίος βαίνει αυξανόμενος και με χρεωλύσια που είναι περίπου 23% των φορολογικών εισπράξεων η ανησυχία είναι κατανοητή.

Για χρόνια ακούγαμε την επωδό περί υγιούς και νευρώδους κυπριακής οικονομίας. Το οικονομικό θαύμα των δεκαετιών ’70 και ’80 εδραίωσε την αλαζονεία και τον εφησυχασμό των ’90 και 2000. Η εικόνα του δαιμόνιου Κύπριου επιχειρηματία ξεπέρασε κάθε διάσταση στον ελληνοκυπριακό εθνικό μύθο. Η συνολική σχεδόν κατάρρευση της κυπριακής βιομηχανίας δεν προκάλεσε κανένα προβληματισμό. Ούτε και η συνεχής διάψευση των οραμάτων για νέο προσανατολισμό στην κυπριακή οικονομία. Ούτε βεβαίως και η τελμάτωση των εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων. Διότι το υψηλό μορφωτικό επίπεδο είναι βασική προϋπόθεση οποιασδήποτε μακροπρόθεσμης ανάκαμψης και ευπραγίας.

Σήμερα μείναμε να χάσκουμε μπροστά σε ένα δυσθεώρητο κρατικό χρέος και μια διευρυνόμενη ψαλίδα στα δημοσιονομικά. Βεβαίως τώρα έχουμε καταλάβει ότι αν αυτό συνεχιστεί θα αντιμετωπίσουμε και εμείς την ελλαδική προοπτική: δηλαδή στάση πληρωμών, χρεοκοπία του δημοσίου ή και εισροή ξένης οικονομικής βοήθειας από το ΔΝΤ ή και από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Στήριξης ή και από τους Κινέζους. Με άλλα λόγια το ταξίδι των ψευδαισθήσεων έληξε… Είναι τοις πάσι γνωστό ότι η παρούσα κρίση είναι διεθνής και ξεκίνησε κάπου στην Αμερική. Είναι γνωστό ότι ξεκίνησε με το σκάσιμο της φούσκας στην αγορά ακινήτων στις ΗΠΑ. Ακολούθησαν οι επισφάλειες των τραπεζών, η καθήλωση της ιδιωτικής κατανάλωσης λόγω και του υπερδανεισμού των νοικοκυριών, οι εθνικές οικονομίες μπήκαν σε αρνητική ανάπτυξη και τελικώς η κρίση άγγιξε τα δημόσια οικονομικά. Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά λίγο πολύ τα είδαμε και στην Κύπρο. Γι’ αυτό και λέγεται συχνά ότι η κρίση είναι εισαγόμενη.

Δεν σταματά όμως εδώ το ζήτημα. Βλέπουμε πριν από μερικούς μήνες την κυβέρνηση να απευθύνεται στη Βουλή για €35 εκατομμύρια κεφάλαιο κίνησης της Εurocypria διαβεβαιώνοντας ότι η εταιρεία θα ανακάμψει. Λίγο μετά τα χρήματα αυτά κατέληγαν σε τραπεζικούς πιστωτές και η εταιρεία κατέρρεε. Στις Κυπριακές Αερογραμμές μαθαίνουμε εμβρόντητοι ότι το μοντέλο Α330 που αγοράστηκε από την εταιρεία δεν βγάζει τα έξοδά του ούτε αν πετά γεμάτο! Διότι είναι σκάφος για μακρινά ταξίδια. Σε άλλο επίπεδο συζητείται έντονα ποσόν που δαπανήθηκε από το κράτος για την περίθαλψη δημόσιου αξιωματούχου. Και βεβαίως οι φήμες που διατρέχουν τας οδούς είναι ότι αυτά είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου.

Για όλα αυτά φταίει η διεθνής κρίση; Σίγουρα όχι. Και αυτό αδυνατούμε να το αντιληφθούμε. Η διεθνής κρίση απλώς χαμήλωσε τη στάθμη του νερού και έφερε στην επιφάνεια τη βρομιά που υπάρχει στον πάτο. Όλοι ακούγαμε και ακούμε την έντονη φημολογία για τις λαθροχειρίες κρατικών και πολιτικών στελεχών. Και ο λαός το διαισθανόταν. Εξού και οι αρνητικές δημοσκοπήσεις για την εντιμότητα των πολιτικών. Το ανεχόμασταν πάνω-κάτω όλοι. Διότι υπήρχε «λίπος». Όλοι επωφελούνταν της οικονομικής ανάπτυξης. Αν μερικοί έτρωγαν κάτι τις παραπάνω δεν χάθηκε και ο κόσμος! Τώρα όμως τα ζωνάρια έσφιξαν. Αντί όμως να στραφούμε στις ασθενείς δομές ενός βεβαρημένου συστήματος και να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα κοιτάζουμε πώς να βελτιώσουμε τους αριθμούς. Να αυξήσουμε τον ΦΠΑ, να βάλουμε πρόσθετους φόρους στα τρόφιμα και στα φάρμακα, ευρωπαϊκά επιβαλλόμενους και μη, να φορολογήσουμε τους πολίτες, τις εταιρείες, να φορολογήσουμε και τις τράπεζες. Κάνουμε και ένα κοινωνικό φιλτράρισμα για να σηκώσουν το βάρος οι «κακοί». Ωραία! Να πληρώσουν τον λογαριασμό οι έχοντες. Τι γίνεται όμως με όλους αυτούς που δημιούργησαν τον λογαριασμό; Τι γίνεται με τη διαφθορά που φόρτωσε τα κέρδη της στον φορολογούμενο πολίτη; Τι γίνεται με τις γηρασμένες δομές που δεν μπορούν πλέον να αποδώσουν; Τι γίνεται με τις ανελαστικές δημόσιες δαπάνες που κτίστηκαν μέσα από ένα συνδυασμό πολιτικής ανεπάρκειας και ασύδοτης, ενίοτε συντεχνιακής πίεσης;

Ο αναπτυξιακός επιστήμονας Ντάνιελ Κάουφμαν κατέδειξε ότι υπάρχει στατιστική σχέση μεταξύ δημοσιονομικών ελλειμμάτων και διαφθοράς. Όσο πιο ευρεία η διαφθορά τόσο πιο μεγάλα τα δημοσιονομικά ελλείμματα. Το συμπέρασμα από όλα αυτά είναι ένα: Ρίχνοντας χρήματα (φόρους) μέσα στο σύστημα ουσιαστικά ζωογονείς και το τέρας που το κατατρώγει. Είναι λοιπόν εντελώς ανεπαρκής η λογιστική προσέγγιση του προβλήματος. Δεν φτάνει το ζύγισμα δημοσίων εσόδων και δαπανών. Χρειάζεται μια επώδυνη, ποιοτική αξιολόγηση του προβλήματος. Μια αξιολόγηση που θα οδηγήσει στον εξοβελισμό της πολιτικής διαφθοράς, στην εγκατάσταση διαφάνειας στη δημόσια λειτουργία, θα εξυγιάνει θεσμούς και ταυτόχρονα θα επιφέρει μια αναϊσορρόπηση στη σχέση κράτους και συνδικαλισμού.

Αυτό που περνούμε σήμερα δεν είναι απόρροια της διεθνούς οικονομικής κρίσης. Είναι ο παρατεταμένος ρόγχος ενός συστήματος που κλείνει τον κύκλο του και απειλεί να μας συμπαρασύρει όλους. Είναι η συνδυασμένη καταρράκωση οικονομίας, θεσμών, πολιτικής ηθικής και πολιτειακής συνείδησης.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Φιλελεύθερος", 12/12/2010

Συνέντευξη στην εφημερίδα "ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ"

Ριζική αναδιάρθρωση των δημόσιων οικονομικών

Γιώργος Κολοκασίδης: Οι δαπάνες δεν δικαιολογούνται από τα υπολογιζόμενα έσοδα

Του Ανδρέα Πιμπίσιη

Τα διαρθωτικά προβλήματα της κυπριακής οικονομίας δεν λύνονται με λογιστική προσέγγιση.

Θα πρέπει να αναζητηθούν πηγές εισοδήματος και όχι απλώς να αναδιανέμουμε την εθνική πίτα η οποία εκ των πραγμάτων δεν μεγαλώνει.

Μεταξύ των προτάσεων της κυβέρνησης και των θέσεων του ΔΗΚΟ στα θέματα της οικονομίας υπάρχουν διαφορές οι οποίες σύμφωνα με τον αναπληρωτή πρόεδρο του κόμματος, Γιώργο Κολοκασίδη, είναι τόσο ποσοτικές όσο και ποιοτικές. Ποσοτικά η διαφορά με την κυβέρνηση αφορά το ύψος των εξοικονομήσεων που πρέπει να γίνουν. Η κυβέρνηση μιλά για €150 εκατομμύρια και το ΔΗΚΟ για €400 εκατομμύρια. Η ποιοτική διαφορά στις απόψεις των δύο πλευρών αφορά την προσέγγιση των προβλημάτων της κυπριακής οικονομίας. Σύμφωνα με τον κ. Κολοκασίδη η προσέγγιση της κυβέρνησης είναι λογιστική ενώ η θέση του ΔΗΚΟ είναι πως χρειάζεται αναθεώρηση της αναπτυξιακής προσέγγισης.

Σ’ ό,τι αφορά τους δημόσιους υπαλλήλους αναφέρει ότι το ΔΗΚΟ σε καμιά περίπτωση δεν αποδέχεται απολύσεις ή μείωση μισθών. Αυτό που υποστηρίζει είναι η σταδιακή μείωση των αριθμών των δημοσίων υπαλλήλων. Περαιτέρω ο κ. Κολοκασίδης υπογραμμίζει πως διεθνείς έρευνες έχουν καταδείξει πως τα δημοσιονομικά ελλείμματα κυμαίνονται αναλόγως και του δείκτη διαφθοράς που υπάρχει σε μια χώρα.

Δήλωση για τις πολιτογραφήσεις αλλοδαπών

Στο Εθνικό Συμβούλιο της 3ης Μαΐου 2010 είχα ζητήσει από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας να δοθούν αριθμοί πολιτογραφήσεων αλλοδαπών προς το σώμα όπως και τις ισχύουσες αρχές που εφαρμόζει το αρμόδιο τμήμα. Η αντίδραση του Προέδρου δεν ήταν αρνητική. Πλην όμως μέχρι σήμερα τέτοια στοιχεία δεν έχουν δοθεί.

Το ζήτημα της λαθρομετανάστευσης το οποίο συζητείται έντονα είναι σοβαρότατο. Συναφές ζήτημα είναι και αυτό των πολιτογραφήσεων. Και τα δύο είναι από τα πιο κρίσιμα ζητήματα του τόπου καθότι επηρεάζουν τη φυσιογνωμία της κυπριακής κοινωνίας. Η αγώνας για τη δικαίωση μας όπως και η αντοχή μας στις σοβαρότατες οικονομικές συνθήκες που περνά ο τόπος συναρτώνται με τη συμπάγεια της κυπριακής κοινωνίας και την αλληλεγγύη μεταξύ των πολιτών της. Η ομοιογένεια της κοινωνίας μας δεν συνεπάγεται βέβαια ρατσισμό ή στέρηση δοθέντων δικαιωμάτων σε μη Κύπριους. Θα πρέπει όμως: να υπάρξει σωστή διαχείριση ξένου εισερχόμενου ανθρώπινου δυναμικού – που δεν υπάρχει∙ θα πρέπει να υπάρξει φρένο στη λαθρομετανάστευση – που ούτε αυτό υπάρχει.

Η θέση ότι η Κύπρος έχει την πολυτέλεια να μετατραπεί σε χώρο υποδοχής μεταναστών είναι μια πλανημένη αντίληψη που απειλεί τα θεμέλια της κοινωνικής μας συνοχής.

Καλώ συνεπώς και δημοσία την κυβέρνηση να προβεί σε πλήρη αποκάλυψη των στοιχείων που έχουν σχέση με τις πολιτογραφήσεις και τις αρχές που εφαρμόζονται από το αρμόδιο υπουργείο.

Συνέντευξη στην εφημερίδα "ΑΛΗΘΕΙΑ"

Κυριε Κολοκασίδη πως κρίνετε το αποτέλεσμα της τριμερούς συνάντησης της Νέας Υόρκης;

Μα νομίζω ότι αν υπήρχαν αμφιβολίες όσον αφορά τα αποτελέσματα της τριμερούς αυτές έχουν διασκεδαστεί μετά την δημοσιοποίηση της έκθεσης του ΓΓ. Αυτή η έκθεση είναι χρήσιμος οδηγός των όσων έγιναν στη ΝΥ. Και η ίδια η έκθεση αποτυπώνει μια εξισωτική, προσβλητική προσέγγιση η οποία καταλήγει και σε παρεμβάσεις στην λειτουργία της δημοκρατίας στην Κύπρο. Mέσα σε όλα αυτά υπάρχουν και οι ντιρεκτίβες ως προς το δέον γενέσθαι. Έστω και αν δεν ορίστηκαν ορατά χρονοδιαγράμματα το νέο ορόσημο του ερχόμενου Γενάρη λειτουργεί ως οιονεί χρονοδιάγραμμα.

Προσβλητικές γιατί; Δεν είναι αυτό συναισθηματική προσέγγιση;

Καθόλου. Όταν ο ΓΓ περιγράφει τις εκλογές ενός νόμιμου κράτους δηλαδή της Κυπριακής Δημοκρατίας ως εκλογές στον Νότο, όταν καλεί τον πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας να πασχίσει να λύσει τα ζητήματα και μετά να λογοδοτήσει στον ίδιο δηλαδή τον ΓΓ, όταν αφήνει να νοηθεί ότι έχει μπουχτίσει με το κυπριακό ωσάν το θύμα αυτής της κατάστασης να αντλεί μαζοχιστική ικανοποίηση από τη συνέχιση της εκκρεμότητας, όλα αυτά πώς χαρακτηρίζονται; Στο δικό μου λεξικό χαρακτηρίζονται ως προσβολές. Και αξιοπρέπεια έχουν σίγουρα τα μεγάλα κράτη αλλά και τα μικρά. Μάλιστα τα μικρά κράτη πρέπει να προστατεύουν την εθνική τους αξιοπρέπεια με περισσότερο ζήλο διότι δεν έχουν ισχύ η οποία μιλά από μόνη της. Ο, τι και να πει κανείς αυτή είναι η χειρότερη έκθεση ΓΓ που είχαμε στην ιστορία μας. Και επί της ουσίας και επί της διαδικασίας.

Τόσο ο πρόεδρος Χριστόφιας όσο και ο κ. Ντάουνερ απορρίπτουν ότι τέθηκαν χρονοδιαγράμματα από τον ΓΓ του ΟΗΕ και ότι η συνάντηση της Γενεύης δεν είναι το τέλος. Σας ικανοποιούν οι εξηγήσεις αυτές ως ΔΗΚΟ;

Όχι δεν μπορούν να με ικανοποιούν. Εξάλλου ως πολιτικός αλλά και ως πολίτης έχω υποχρέωση να ασκώ την κρίση μου και να μην περιορίζομαι σε δοτές εκτιμήσεις. Ως προς την ερώτηση σας αν τελειώνουμε με την Γενεύη δεν λέω ότι η Γενεύη είναι το τέλος. Είναι κατά κάποιο τρόπο η αρχή του τέλους! Η διαδικασία μπαίνει σε ανεπίστρεπτη φάση. Είτε υπάρχει εξέλιξη είτε τελειώνει η διαπραγμάτευση όπως γινόταν μέχρι σήμερα.

Κύριε Κολοκασίδη εξακολουθείτε να έχετε επιφυλάξεις και να ανησυχείτε για τους χειρισμούς Χριστόφια;

Περισσότερο παρά ποτέ. Να μην ξεχνάμε ότι το Δημοκρατικό Κόμμα έχει ανοιχτούς λογαριασμούς με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Με την έννοια ότι είχε ήδη ζητήσει απόσυρση παραχωρήσεων στα θέματα διακυβέρνησης. Βεβαίως σπεύδω προς διασκέδαση εντυπώσεων ότι δεν σταματούν εδώ οι διαφωνίες μας. Εν πάση περιπτώσει σε όλα τα άλλα έχουν προστεθεί και οι απαράδεκτες ελληνοκυπριακές προτάσεις στο λεγόμενο περιουσιακό. Εχουν συσσωρευθεί πολλά και αρνητικά. Τώρα δεν ανησυχώ απλώς. Αισθάνομαι δέος με την παραμονή του Προέδρου στο τιμόνι της διαπραγμάτευσης. Και δεν είναι μόνο εγώ που ανησυχώ.

Ποια είναι η άποψη σας για την πρόταση Δρούτσα για επιβολή νέου οδικού χάρτη στην ενταξιακή πορεία της Τουρκίας;

Είναι δύσκολο να πιστώσει κανείς αυτή την πρόταση. Την ακούσαμε ξανά ακριβώς πριν τον Δεκέμβρη του 2009 όταν και πάλι πλησίαζε το ορόσημο ελέγχου της ευρωπαϊκής πορείας της Τουρκίας. Εν πάση περιπτώσει τόσα χρόνια οδικός χάρτης υπάρχει και δεν τηρείται από πλευράς Τουρκίας. Τόσα χρόνια έπρεπε να εφαρμόσει το πρωτόκολλο όπως και άλλες υποχρεώσεις και δεν το πράττει. Αν δεν θέλουμε να απαιτούμε τα αυτονόητα από την Τουρκία ας το πούμε καθαρά. Αυτά τα περί νέου οδικού χάρτη συνιστούν πλέον αυτοσαρκασμό.

Επιμένετε στην άποψη σας ότι η συνεργασία του κόμματος σας με την κυβέρνηση θα πρέπει να επαναξιολογηθεί και να τεθούν νέες βάσεις;

Μα αυτή ήταν η αρχική μου θέση. Όταν ακόμη υπήρχαν αμφιβολίες για την πορεία του Προέδρου της Δημοκρατίας. Εδώ και κάποιο διάστημα στηρίζω πλέον τη θέση της αποχώρησης. Αφού τα πράγματα βαίνουν χειρότερα τότε αντιλαμβάνεστε ότι η θέση μου περί αποχώρησης όχι μόνο δεν έχει αλλοιωθεί. Έχει ενισχυθεί.

Είσασταν και μέλος της επιτροπής του ΔΗΚΟ που συνάντησε τον Υπουργό Οικονομικών και το ΑΚΕΛ για να συζητήσετε τον προϋπολογισμό. Μήπως εκεί τα πράγματα πάνε καλύτερα;

Δυστυχώς όχι. Και λέω δυστυχώς διότι οι πολίτες υφίστανται το βάρος των συνεπειών μιας κακής οικονομίας. Και ιδιαίτερα οι νέοι στους οποίους η ανεργία ανέρχεται στο 20% του διαθέσιμου προς εργασία πληθυσμού. Σίγουρα δεν φταίει αυτή η διακυβέρνηση για την εισαχθείσα οικονομική κρίση. Ευθύνες όμως φέρει για ολιγωρία στην αντίδραση της. Προέβλεπε η κυβέρνηση ανάπτυξη κοντά στο 3% και καταλήξαμε αρνητικοί. Τώρα περιμένουμε την αναθέρμανση των ξένων οικονομιών να συμπαρασύρει και τη δική μας οικονομία. Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα. Η οικονομία της Κύπρου υποβαθμίστηκε ήδη από τους Standard & Poor’s. Άλλη υποβάθμιση μας περιμένει στη γωνιά αν δεν τηρήσουμε τους όρους της Ευρωπαϊκής επιτήρησης και δεν μειώσουμε το έλλειμμα του ‘11 στο 4.25% του ΑΕΠ. Το οικονομικό θαύμα των προηγούμενων δεκαετιών έχει εξαντλήσει τη δυναμική του. Η κυβέρνηση φοβάται να μεταρρυθμίσει και να πάρει μέτρα διότι δεν θέλει να χαρακτηριστεί κυβέρνηση των αντικοινωνικών μέτρων. Προσπαθεί κουτσά στραβά να περάσει. Το πρόβλημα είναι ότι αν δεν πάρουμε μέτρα σήμερα θα μαζεύουμε τα σπασμένα αύριο. Και η κοινωνία μας είναι ώριμη και μπορεί να το αντιληφθεί αυτό.

Πως είναι σήμερα το κλίμα στο εσωτερικό του ΔΗΚΟ και οι σχέσεις μεταξύ των αξιωματούχων της ηγετικής πυραμίδας;

Το θέμα δεν είναι οι προσωπικές σχέσεις. Αυτό που μετρά είναι οι θεσμικές σχέσεις. Και αυτές εξασφαλίζονται με τη λειτουργία των συλλογικών οργάνων. Σε αυτό τον τομέα έχουμε δρόμο να διανύσουμε.

Πιστεύετε πως μετά τις τελευταίες εξελίξεις εντός του ΔΗΚΟ με αποκορύφωμα την ομόφωνη απόφαση για απόρριψη του πακέτου προτάσεων Χριστόφια επί του περιουσιακού, το κόμμα βρήκε ηρεμία;

Νομίζω αυτοί που βρήκαν κάποια ηρεμία είναι ο κόσμος του ΔΗΚΟ. Κατά δική τους απαίτηση σκληρύνθηκαν οι θέσεις. Βεβαίως ευλόγως ο κόσμος περιμένει και το παρακάτω. Δεν φτάνει να απλώς να θέτουμε θεωρητικά τις θέσεις μας. Πρακτικά τι θα κάνει ο Πρόεδρος; Θα αποσύρει προτάσεις; Δεν μου φαίνεται διατεθειμένος και πρέπει να δούμε και εμείς τι κάνουμε. Αν πιστεύουμε στις θέσεις μας θα πρέπει να κλιμακώσουμε τις αντιδράσεις μας.

Ποιές είναι οι εκτιμήσεις σας για το αποτέλεσμα των επερχόμενων βουλευτικών εκλογών σε ότι αφορά τα ποσοστά του ΔΗΚΟ;

Δεν νομίζω ότι το βλέμμα πρέπει να είναι στα αποτελέσματα. Ας κάνουμε το σωστό και οι πολίτες θα το κρίνουν. Εν πάση περιπτώσει είναι πολύ πρόωρο για εκτιμήσεις.

Ο Γιώργος Κολοκασίδης θα είναι υποψήφιος βουλευτής;

Ως αναπληρωτής πρόεδρος του κόμματος θεωρώ ότι έχω υποχρέωση να είμαι.

Περί ελληνικής εισβολής και άλλων συναφών

Εμβρόντητοι ακούσαμε τα περί ελληνικής εισβολής. Εμβρόντητοι διότι ήταν καταφανώς ανιστόρητη η τοποθέτηση. Κυρίως όμως διότι έγινε επονόματι μας, όλων, ενώπιον ξένων. Χωρίς να την ενστερνιζόμαστε αυτή την τοποθέτηση. Τόσα χρόνια πέρασαν από το ’74 που εξέλειπε ακόμη και εκείνη η συναισθηματική φόρτιση η οποία οδηγούσε κάποιους στο άδικο τσουβάλιασμα χούντας και μητροπολιτικού Ελληνισμού. Πέρασαν δεκαετίες για να επαναβρεί ο κυπριακός ελληνισμός μια υγιή συναισθηματική ισορροπία που να συμφιλιώνει την εθνική του ταυτότητα με τα γεγονότα του ’74. Το πετύχαμε και τώρα δυστυχώς επανάνοιξε. Προ ημερών είχαμε και νέο κάψιμο ελληνικής σημαίας. Πώς να μην γίνει και αυτό όταν η Ελλάδα ‘λοιδορείται’ ως συνυπεύθυνη για την κυπριακή τραγωδία;

Είναι πάγια θέση του ΑΚΕΛ διαπίστωσε αμηχάνως ο πρωθυπουργός της Ελλάδος σε μια προσπάθεια απάντησης στη δήλωση του Κύπριου προέδρου. Η ελλαδική απάντηση ήταν χλιαρή. Για να προστατεύσει τις ελλαδοκυπριακές σχέσεις φαντάζομαι. Διερωτάται όμως αν πρέπει να αφήνεται ανέλεγκτη μια τόσο ελευθεριάζουσα ερμηνεία της ιστορίας και μια τέτοια παραχάραξη των ελληνοκυπριακών συναισθημάτων.

Εκείνο όμως που τράβηξε περισσότερο την προσοχή μου είναι ακριβώς η ψυχρή αναγνώριση από πλευράς Παπανδρέου ότι αυτή η δήλωση είναι πάγια θέση του ΑΚΕΛ. Ποια όμως είναι ακριβώς η ακελική προσέγγιση στο ζήτημα; Διότι όλα τα κόμματα ή σχεδόν όλα καταδικάζουν το πραξικόπημα και τη δράση της ΕΟΚΑ Β' που πρόσφεραν αφορμή στους Τούρκους. Η λεγόμενη ακελική προσέγγιση όμως δεν σταματά εδώ. Ουσιαστικά εξισώνει Ελλάδα και Τουρκία για την κατάντια της Κύπρου. Μέσα δε από αυτή την ισότιμη ελλαδοτουρκική συμμετοχή στο έγκλημα ξεπηδά για μερικούς μια κυπριακή ιδιοσυστασία, ίσως και ταυτότητα, η οποία μπορεί να σκεπάσει τόσο Ελληνοκύπριους όσο και Τουρκοκύπριους. Μέσα από τον ταυτόσημο εξοστρακισμό των ‘μανάδων’ προωθείται η χειραφέτηση των ‘παιδιών’. Αυτό το σχήμα έχει μια ελκυστική απλότητα. Εντούτοις δεν είναι ιστορία. Είναι περίπου η εφαρμογή της αρχής της πολιτικής ισότητας στον χώρο του πολιτισμού και της ιστορίας: Αν θα ζήσουμε μαζί δεν πρέπει να μοιράσουμε απλώς τους πολιτικούς θεσμούς. Πρέπει να μοιράσουμε στη μέση και την ιστορία και την ταυτότητα και τον πολιτισμό. Και δεν είναι πολιτικώς ορθό να ψέγεται ο ρόλος μόνο της μιας μάνας. Πρέπει να φταίει και η άλλη.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας αλλά και το ΑΚΕΛ αμύνθηκαν σφοδρά επί του συνόλου της προεδρικής δήλωσης. Ισως με αυτό τον τρόπο να θεώρησαν ότι συνέτειναν στην διατήρηση της κομματικής συσπείρωσης. Και ίσως και να το πέτυχαν σε κάποιο βαθμό. Διότι ολόκληρος ο κυπριακός λαός έχει μια φυσική ευαισθησία στο χουντικό έγκλημα και τα συμπαρομαρτούντα. Ποιο όμως είναι το ζητούμενο; Η διατήρηση κομματικής συσπείρωσης; Μήπως η διαμόρφωση μιας νέας ταυότητας; Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα πρέπει να ανησυχήσει περισσότερο όχι τόσο για συσπειρωθέντες ημετέρους όσο με τους αντισυσπειρωθέντες. Και καλώς ή κακώς από την άλλη πλευρά του ρήγματος βρίσκονται όλες οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις. Αλλά και το συντριπτικό μέρος της ελληνοκυπριακής κοινής γνώμης. Είναι αυτό που επιζητεί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας; Να ορθώσει τείχη μεταξύ του κόσμου του και των υπολοίπων; Διότι αυτό συμβαίνει όλο και περισσότερο το τελευταίο διάστημα. Και δεν αναφέρομαι σε αμιγώς πολιτικά θέματα. Ένα παράδειγμα είναι τα βιβλία της ιστορίας και οι εκπαιδευτικοί στόχοι.

Δίδει ενίοτε την εντύπωση η ηγεσία του ΑΚΕΛ ότι επειδή πρωταγωνιστεί στην εξουσία έχει δικαίωμα να παίζει με τα θεμελιώδη της ελληνικής κοινότητας. Για να αλλάξουν όμως τέτοια θεμελιώδη όπως είναι η εθνική ταυτότητα, η ιστορική οπτική, οι εκπαιδευτικοί στόχοι χρειάζεται ευρεία κοινωνική συναίνεση. Και δεν υπάρχει τέτοια συναίνεση.

Παλαιότερα υπήρχαν πολιτικές δυνάμεις οι οποίες ένοιωθαν μία συνάφεια με τον χώρο του ΑΚΕΛ. Διότι παρέμενε στη συλλογική πολιτική μνήμη η εμπειρία της κοινής συνεργασίας υπό τον μανδύα του αείμνηστου αρχιεπισκόπου Μακαρίου. Είχαν επίσης την αρνητική εμπειρία της δεξιογενούς παρανομίας που ταλάνισε την Κύπρο και οδήγησε στο πραξικόπημα. Αυτές όμως οι διαχωριστικές γραμμές άρχισαν να ξεθωριάζουν. Με την πάροδο του χρόνου, πολιτικές δυνάμεις ανακαλύπτουν, προς δυσάρεστη τους έκπληξη, ότι διευρυνόμενο χάσμα τους χωρίζει με κάποιες προσεγγίσεις ακελικής προέλευσης. Ποιος όμως είναι ο στόχος της ηγεσίας του ΑΚΕΛ; Να οδηγήσει τον κόσμο του στην απομόνωση; Να δημιουργήσει ρήγματα στην κοινωνική συνοχή; Αυτά ουδείς μπορεί να τα θέλει διότι είναι συνταγή διχασμού. Θα πρέπει όμως και κάποιοι στο ΑΚΕΛ να το ξανασκεφθούν. Δυστυχώς όμως ο ίλιγγος της εξουσίας δεν δημιουργεί τις καλύτερες συνθήκες ενδοσκόπησης.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΣΗΜΕΡΙΝΗ", στις 10 Οχτωβρίου 2010