Μεγάλη εντύπωση προκάλεσαν οι τουρκοκυπριακές διαδηλώσεις των τελευταίων ημερών. Όπως και παλαιότερα σε ανάλογες συνθήκες τα γεγονότα έχουν μπει στο ελληνικό μικροσκόπιο. Κυρίαρχο ερώτημα το εξής: Είναι δυνατόν τέτοιες εκδηλώσεις να προκαλέσουν τριγμούς στην κατοχή; Πάντως ξεκινώντας από το αυτονόητο, ουδέποτε θα μπορούσαμε, νομίζω, να φανταστούμε αντίστοιχο σκηνικό μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Ελλάδας. Όχι απλώς διότι η Ελλάδα δεν μας συντηρεί για να 'χουμε παράπονο. Οι εθνικές μας σχέσεις έχουν επουλωθεί και αποκατασταθεί σε τέτοιο βαθμό (μετά τις σκοτεινές μέρες της χούντας), που τίποτα ή σχεδόν τίποτα δεν μπορεί να τις κλονίσει. Ούτε και αυτές οι ατυχέστατες δηλώσεις Χριστόφια στο Brookings περί εισβαλλουσών μητέρων πατρίδων. Επιστρέφοντας, όμως, στους Τουρκοκύπριους: Δεν ξέρω κατά πόσον είναι πλειοψηφικό το ρεύμα της αντίδρασης. Επισημαίνεται ότι τόσο ο Έρογλου όσο και ο Ταλάτ έχουν διαχωρίσει δημοσίως τη θέση τους. Και να είναι πλειοψηφική η αντίδραση μεταξύ των Τουρκοκυπρίων, να μην ξεχνάμε ότι σίγουρα μειοψηφούν όταν συνυπολογιστεί ο συντριπτικά υπέρτερος αριθμός των εποίκων. Από πλευράς περιεχομένου πάντως η διαμαρτυρία φαίνεται να εστιάζεται στην οικονομική δυσπραγία. Ούτε λόγος για απόσειση της εισβολής. Εικάζει κανείς ότι στην απουσία κακών οικονομικών συνθηκών θα απουσίαζε και η διαμαρτυρία.
Να είμαστε λοιπόν ρεαλιστές. Δεν έχει ξεκινήσει αντικατοχικός αγώνας. Εντούτοις, αυτό που συμβαίνει, δεν πρέπει να το προσπεράσουμε. Το γεγονός ότι το πλήθος έχει εμπλακεί σε δημόσιο διάλογο κατά του ιεροποιηθέντος πανταχόθεν Ερντογάν είναι ενδιαφέρον. Το γεγονός ότι έστω μία σημαία της Κυπριακής Δημοκρατίας αναπέταγε πάνω από τη διαδήλωση χωρίς να αντιδρούν οι πέριξ, αυτό είναι αξιοσημείωτο. Το γεγονός ότι ο Ερντογάν απάντησε επικαλούμενος στρατηγικά τουρκικά συμφέροντα, αυτό είναι επίσης αξιοσημείωτο.
Τι κάνουμε; Αυτό που δεν πρέπει να κάνουμε είναι να σπεύσουμε να θεωρήσουμε ότι επίκειται η κήρυξη κοινού αντικατοχικού αγώνα! Αυτές οι πλάνες μάς ταλαιπώρησαν και στο παρελθόν και διαψεύσθηκαν. Πολύ ρεαλιστικά, όμως, τα ακόλουθα ενδείκνυνται: Να διευρύνουμε τους διαύλους επικοινωνίας με τους Τουρκοκύπριους. Να τους υπενθυμίσουμε τα πλεονεκτήματα των θεσμών της Κυπριακής Δημοκρατίας. Να δούμε, ως Κυπριακή Δημοκρατία, αν μπορούμε να βοηθήσουμε με ευρωπαϊκή οικονομική ενίσχυση. Πάντοτε μέσω των θεσμών της Κυπριακής Δημοκρατίας. Να δούμε αν μπορούμε να κινητοποιήσουμε πολιτικές ευρωπαϊκές διαδικασίες για να αναδείξουμε την κατοχική διάσταση και να ενισχύσουμε το χάσμα Τουρκίας - Τουρκοκυπρίων.
Σε ένα επίπεδο πολιτικών συμπερασμάτων νομίζω βλέπει κανείς το εξής: Ακόμη και οι Τουρκοκύπριοι ενίοτε επικαλούνται τα σύμβολα της Κυπριακής Δημοκρατίας. Συνιστά λοιπόν αυτοχειρία να σπεύδουμε σε λύσεις διάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας και υπαγωγής μας σε ένα σύστημα συγκεκαλυμμένης τουρκικής κηδεμονίας. Αν οι ομόδοξοι, ομοεθνείς διαμαρτύρονται, αντιλαμβάνεται κανείς τι έχουν να πάθουν ετερόδοξοι, ετεροεθνείς. Όταν ακούει κανείς πιο ατόφιες τουρκοκυπριακές φωνές, συνειδητοποιεί επίσης πόσο ανόητο και επικίνδυνο είναι η αποδοχή παραμονής εποίκων. Είναι κοινό μυστικό ότι οι ίδιοι οι Τουρκοκύπριοι, όπου σταθούν, εκφράζουν τη δυσφορία τους για τους έποικους, τους οποίους βλέπουν ως ξένο στοιχείο. Συζητούμε που συζητούμε λύση ενωμένης Κύπρου με αυξημένα τα δικαιώματα των Τουρκοκυπρίων.
Είναι εντελώς αντιφατικό να μετατρέπουμε την τουρκοκυπριακή κοινότητα σε τουρκική με την κατάπνιξη του ντόπιου τουρκοκυπριακού πληθυσμού σε μια θάλασσα εποίκων. Τελικά κάτι πρέπει να λεχθεί για τα δεδηλωμένα στρατηγικά συμφέροντα των Τούρκων. Έχω βαρεθεί να ακούω τις δικοινοτικές αναλύσεις του Κυπριακού. Όχι μόνο από ανενημέρωτους ξένους αλλά και από οπισθόβουλους ντόπιους ακούμε τη γνωστή επωδό: Αν μπορούσαν οι Ελληνοκύπριοι να έλθουν πιο κοντά στους Τουρκοκύπριους. Αν καταλάβαιναν περισσότερο ο ένας τον άλλον. Αφήνοντας να εννοηθεί ότι αυτή η απλή προϋπόθεση θα μπορούσε να οδηγήσει σε επίλυση του Κυπριακού. Αυτά βεβαίως είναι επιεικώς αφελή. Το πρόβλημα της Κύπρου δεν είναι ένα περίπλοκο πρόβλημα δικοινοτικών σχέσεων, όπως πολλοί διατείνονται. Είναι εκπληκτικά απλό. Συνοψίζεται δε στο ακόλουθο ερώτημα: Είναι η Τουρκία έτοιμη να αφήσει την Κύπρο να καταστεί πραγματικά ανεξάρτητη; Αν το αποφασίσει, όλα τα άλλα επιλύονται σχεδόν αυτοστιγμεί. Γι’ αυτό και είναι και προβληματική η ρήση ότι η διαπραγμάτευση είναι κυπριακής ιδιοκτησίας. Σαφώς δεν είναι, αφού, πίσω από τους Έρογλου, Ταλάτ κ.ά., κρύβεται το τουρκικό θηρίο. Και όσο την επαναλαμβάνουμε, γινόμαστε συνεργοί στην παραπλάνηση του κυπριακού λαού.
Δημοσιεύτηκε στις εφημερίδα "Φιλελεύθερος" και "Σημερινή", 13/2/2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου