Η αντίδραση του Προέδρου της Δημοκρατίας στη θέση που τήρησε το Δημοκρατικό Κόμμα στη Βουλή για το θέμα του Συνεταιρισμού για την Ειρήνη είναι τουλάχιστον ανεξήγητη. Η θέση αυτή του Δημοκρατικού Κόμματος είναι γνωστή και σαφής εδώ και μερικά χρόνια. Ήταν εύλογο και αναμενόμενο ότι θα πράτταμε ό,τι θεσμικώς μας επιτρέπεται προκειμένου να προωθήσουμε αυτή τη θέση. Και αυτό έπραξε το Δημοκρατικό Κόμμα με τη χθεσινή απόφαση της Βουλής. Η συμμετοχή μας στην κυβέρνηση δεν καθιστά το Δημοκρατικό Κόμμα απλό χειροκροτητή αποφάσεων. Ούτε δεσμευτήκαμε ποτέ ότι θα μπούμε στο γύψο λόγω συγκυβέρνησης. Το Δημοκρατικό Κόμμα πίστευε και πιστεύει ότι η Βουλή έχει την ευχέρεια να αποφασίσει όπως αποφάσισε. Όπως ούτε ο Πρόεδρος δεσμεύθηκε στο πλαίσιο της συγκυβέρνησης να αλλοιώσει τη θέση του για τον Συνεταιρισμό έτσι ούτε και εμείς δώσαμε τέτοια δέσμευση.
Περισσότερα ερωτήματα εγείρονται για τη θεσμική αντίδραση του Προέδρου της Δημοκρατίας στο ζήτημα. Χρησιμοποίησε το δικαίωμα της αρνησικυρίας που δεν χρησιμοποιήθηκε από το 1963, ένα δικαίωμα απηρχαιωμένο, το οποίο εισήχθη κατά τη Ζυρίχη για να προστατεύσει τουρκικά μειονοτικά δικαιώματα. Είναι δεοντολογικά ορθό να αναστήσει τέτοιο δικαίωμα ο Πρόεδρος, αν ανασταίνεται, για να το χρησιμοποιήσει εναντίον μιας αμιγώς ελληνοκυπριακής Βουλής; Αν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είχε τη θέση ότι η Βουλή εκφεύγει των συνταγματικών της αρμοδιοτήτων και είναι δικαίωμα του να έχει τέτοια άποψη τότε μπορούσε να πράξει διαφορετικά: είτε να αναπέμψει τον νόμο δυνάμει του άρθρου 51 του Συντάγματος είτε να αναφέρει το ζήτημα προς συνταγματική γνωμάτευση στο Ανώτατο Δικαστήριο δυνάμει του άρθρου 140. Όχι να προσφεύγει σε δικαιώματα που περιελήφθησαν στο Σύνταγμα για άλλους σκοπούς και τα οποία χρησιμοποιήθηκαν στο παρελθόν για να τραυματίσουν την Κυπριακή Δημοκρατία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου